Η γλώσσα

Το Xcas μας επιτρέπει να γράφουμε προγράμματα, όπως και οποιαδήποτε άλλη γλώσσα προγραμματισμού. Τα βασικά χαρακτηριστικά της γλώσσας Xcas είναι τα ακόλουθα:

Είναι μια συναρτησιακή γλώσσα, που σημαίνει πως το όρισμα μίας συνάρτησης μπορεί να είναι μία άλλη συνάρτηση. Στην περίπτωση αυτή, μπορούμε να δώσουμε ως όρισμα είτε το όνομα της συνάρτησης, είτε τον ορισμό της, π.χ. function_diff(f) ή καλύτερα function_diff(x->x^2).




Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ένα πρόγραμμα και μία συνάρτηση. Mία συνάρτηση επιστρέφει την τιμή της τελευταίας εντολής που εκτελείται ή αυτό που ακολουθεί την δεσμευμένη λέξη return. Όπως σε όλα τα υπολογιστικά περιβάλλοντα, έτσι και εδώ, ο προγραμματισμός σκοπεύει στην επέκταση του Xcas προσθέτοντάς του τις επιθυμητές συναρτήσεις.




Η γλώσσα δεν απαιτεί να δηλώνουμε (στην αρχή μιας συνάρτησης) τους τύπους των μεταβλητών. Αυτό συνεπάγεται πως ο τύπος μιας μεταβλητής μπορεί να αλλάξει μέσα σε ένα πρόγραμμα χωρίς να το θέλουμε και χωρίς καμία ειδοποίηση. Διακρίνουμε μόνο τις καθολικές μεταβλητές, που δεν δηλώνονται, και τις τοπικές μεταβλητές, που δηλώνονται στην αρχή της συνάρτησης.

Προσοχή: Όπως φαίνεται στο παράδειγμα που ακολουθεί, ακόμη και αν η γλώσσα δεν απαιτεί να δηλώνουμε τους τύπους των μεταβλητών, εν τούτοις συνίσταται να τις αρχικοποιούμε πριν τις χρησιμοποιήσουμε.

Παράδειγμα: Έστω ότι θέλουμε να δημιουργήσουμε την λίστα a, με πέμπτο στοιχείο της τον αριθμό 2, και ας υποθέσουμε επιπλέον πως δεν έχουμε ακόμα αρχικοποιήσει την (άτυπη) μεταβλητή a.
Ο λανθασμένος τρόπος για να επιτύχουμε τον σκοπό μας είναι να γράψουμε a[4]:=2, επειδή ξέρουμε πως ο δείκτης σε μια λίστα αρχίζει από το 0, οπότε το 2 θα είναι το πέμπτο στοιχείο της λίστας. Όμως με την εντολή που δώσαμε δημιουργείται ο πίνακας a, δηλαδή table(4=2), και όχι η λίστα a, που περιμέναμε! Η διαφορά τους είναι πως ο δείκτης μιας λίστας είναι πάντα ακέραιος, ενώ o δείκτης ενός πίνακα μπορεί να είναι και συμβολοσειρά, δηλαδή θα μπορούσαμε επιπλέον να είχαμε και a["b"]:=-2 οπότε ο πίνακας θα είχε την μορφή table(4=2,"b"=-2).
Για να δημιουργήσουμε την λίστα a, το πέμπτο στοιχείο της οποίας είναι ο αριθμός 2, πρέπει πρώτα να αρχικοποιήσουμε την μεταβλητή a σε μία λίστα. Αυτό επιτυγχάνεται είτε με την εντολή a:=[0$10] (εάν το μέγεθος της λίστας είναι γνωστό) είτε με την εντολή a:=[]. Στην συνέχεια εκτελούμε την εντολή a[4]:=2 ή a[4]=<2, και έχουμε την επιθυμητή λίστα, δηλαδή [0,0,0,0,2].

Ο ορισμός μίας συνάρτησης γίνεται ως εξής:

function_name(var1,var2,...):={
local var_loc1, var_loc2,... ;
  instruction1;
  instruction2;
  ...
}

Οι διάφορες εντολές για επανάληψη με/χωρίς βήμα, επανάληψη υπό συνθήκη do/while κτλ, βρίσκονται στα υπομενού του μενού Prg.

Λογικοί τελεστές
==	έλεγχος ισότητας	!=	έλεγχος ανισότητας
<	έλεγχος μικρότερου	>	έλεγχος μεγαλύτερου
<=	έλεγχος μικρότερου ή ίσου	>=	έλεγχος μεγαλύτερου ή ίσου
&&, and	λογική πράξη "και"	||, or	λογική πράξη "ή"
true	λογική τιμή "σωστό" ή 1	false	λογική τιμή "λάθος" ή 0
not, !	λογικό αντίστροφο

Προσοχή: Η μεταβλητή i ισούται με $\sqrt{{-1}}$ και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μεταβλητή βρόχου. Η εντολή break; μας επιτρέπει να εξέλθουμε από ένα βρόχο και η continue; να περάσουμε στην αμέσως επόμενη επανάληψη.
Μπορούμε επίσης να "πιάνουμε" τα λάθη εκτέλεσης με την εντολή try/catch, όπως φαίνεται στο ακόλουθο παράδειγμα:

try{A:=idn(2)*idn(3)} 
catch(err) 
{print("Το λάθος είναι:   "+err)}

Μετάφραση στα Ελληνικά : Γιώργος Νασόπουλος. Διασκευή : Αλκιβιάδης Γ. Ακρίτας